Afgelopen woensdag werd er ’s middags begonnen met de chemokuren… Noëmi doet het nog steeds goed. Ze slaapt hier minder uren dan thuis, terwijl ze de uren eigenlijk wel nodig heeft. We liggen vanaf dinsdag op zaal. Er staan vier bedden en het wisselt welke patiënten er zijn. Zo lag er dinsdag een meisje tegenover ons van 11 jaar. In mei werd bij haar een tumor in haar hoofdje ontdekt. Nu lag ze er bij als een heel zwak meisje, in en in wit en een kaal hoofdje. ’s Middags kwam Yael voor het eerst bij zijn zusje kijken met opa & oma. Hij was diep onder de indruk… Noëmi in een groot bed, alles vreemd, een ‘meisje’ zonder haren. Yael wist niet wat hij er van denken moest. Er kwam een pedagogisch medewerker naar Yael toe en kwam met een boekje en een knuffel van ‘Chemo Kasper’. In dat boekje staat in Jip en Janneke taal uitgelegd wat kanker is en de werking van een chemokuur. Het was nog lastig voor Yael om alle informatie te kunnen verwerken, maar hij kon toch wel veel dingen begrijpen.
Inmiddels is het de vierde dag van de chemo. Je begint nu te merken dat Noëmi minder trek heeft. Ze krijgt via het infuus wel medicatie tegen de misselijkheid. Tot nu toe heeft Noëmi niet overgegeven, maar ze slaat wel veel dingen af. Zelfs koekjes en snoepjes heeft ze geen trek in. Toch eet ze nog wel goed genoeg om op gewicht te blijven. Dat is goed nieuws, want als Noëmi teveel zou afvallen, dan moet ze een maagsonde krijgen. We proberen daarom om zoveel mogelijk het eten te stimuleren. Verder is Noëmi wat minder actief dan normaal, maar ze racet nog steeds graag met haar fietsje over de afdeling.
Verder hebben we nog geen nieuws. Je ziet dat er een paar dagen overheen zijn gegaan om de weblog bij te houden. Dat komt omdat je nu minder tijd voor jezelf hebt, want als Noëmi wakker is, dan moet je heel de dag achter haar aanlopen vanwege de infuuspaal die ze bij zich heeft. De andere reden is dat we ook minder nieuws te melden hebben, omdat de behandeling is begonnen en iedere dag zo’n beetje hetzelfde is. We beginnen al aardig te wennen aan het ziekenhuisleven, alsof het bij het normale leven hoort. Ik merk vooral dat ik mijn grenzen verleg vergeleken met twee weken geleden. Toen was alles nog nieuw, emotioneel en indrukwekkend. Natuurlijk hebben wij nog steeds onze dipjes (Marjolein nog iets meer dan ik), maar dat is niet meer zo erg als het begin. Dat moet ook wel, want we hebben nog een jaar te gaan voor de behandeling. Als je dan nog hoog in de emoties blijft, dan is het niet vol te houden. We merken dat wij rust krijgen door te bidden.
Komende week wordt nog spannend voor ons, omdat er nog wat uitslagen binnen moet komen. Wij houden jullie op de hoogte. Als alles goed gaat mag Noëmi maandagmiddag naar huis.
Groetjes,
Marjolein & Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten