Na de tweede kuur weer thuis

Noëmi was de dagen in het ziekenhuis weer goed doorgekomen. Ze was het wel zat. Acht dagen vastgebonden zijn aan een infuuspaal is erg lang… Ze kon wel uit bed, maar moest steeds op ons wachten. Dinsdag was een pechdag voor haar. ’s Nachts ging de pomp piepen en bleek dat de naald niet goed meer in de port-a-cath zat. Er liep toen chemokuur door de lijn, dus dat is ook gevaarlijk voor haar huid. Als het lekt, kan ze brandwonden krijgen. Gelukkig was dat niet het geval, maar ze moest wel midden in de nacht opnieuw geprikt worden. Normaal gesproken wordt een uur voor het plaatsen van de naald een verdovingszalf (Emla) gesmeerd. Hier kon niet op gewacht worden, dus kreeg ze een pijnlijke prik in haar borst. Dikke tranen… De volgende ochtend ging Noëmi tegelijkertijd met Rinze in bad. Bij het uit bad halen bleef het kraantje van het infuus achter de badrand hangen, waardoor de naald er opnieuw uitging! Weer een nieuwe naald. Arm kind…

Woensdagochtend kreeg ze de laatste chemo en daarna mochten we naar huis! Heerlijk om weer met haar door de garage te lopen, op weg naar de auto! ‘Mam, Emi slapen inne auto!’ zei ze. Dat vindt ze heerlijk. Toen we voor de deur stonden thuis,  werd ze wakker in de auto. Ze vond het heel fijn om weer thuis te zijn en knapte echt op. We gingen naar boven en ze wilde lekker op ons bed springen! Dat heeft ze blijkbaar gemist… Ze is gewend om af en toe flink wild te doen met Yael en dat kan niet in het ziekenhuis. We hebben lekker gesprongen en geknuffeld. Daarna haalden we haar grote broer op uit school. Ze waren zo lief voor elkaar! Thuis waren ze elkaar ook steeds aan het knuffelen. Op een gegeven moment was ik binnen en hoorde ik Yael roepen: ‘Mam, kom eens kijken!’ Stonden die twee hummeltjes samen te kroelen in de schuur! Ze hadden elkaar echt wel gemist. Yael vindt het erg fijn om zo vaak naar opa en oma te mogen; dit is toch al zijn tweede huis!

Gisteren en vandaag belde de verpleegkundig consulente. Als we vragen hebben over de gezondheid van Noëmi  e.d. dan kunnen we haar bellen. Gisteren ging het goed, vandaag at en dronk ze niet goed. Er werd overlegd met de arts en ons werd doorgegeven dat ze toch beoordeeld moest worden in het ziekenhuis. Door de chemokuren gaan de slijmvliezen kapot, dus ook haar mondslijmvliezen. Ze gaf wel aan dat ze een zere mond had. Wij zagen geen wondjes. Haar smaak is ook heel erg veranderd. Ze houdt nu vnl. van hartig, voorheen zoet. We hebben uiteindelijk nog aardig wat vocht naar binnen gekregen bij haar, dus besloten we niet naar het ziekenhuis te gaan. Als we het niet vertrouwen, gaan we echt wel!

Aan het einde van de middag belde de oncoloog ons nog… De uitslag van de biopsie van het gezwel was bekend. Het blijkt geen agressieve vorm van kanker te zijn! Hierdoor is haar overlevingskans ook veel groter. We zijn heel dankbaar en blij met deze uitslag. We vinden deze weg eigenlijk al zwaar genoeg, maar we hebben niet te kiezen en zijn blij dat het tot nu toe ‘goed’ gaat.