Donderdagavond zijn we nog heerlijk met de kinderen naar strand geweest.
Vrijdag op zaterdag sliep Johan in het huis van mijn ouders, zodat hij een nachtje door kon slapen (Noëmi komt nog altijd een paar keer op een nacht). ’s Nachts huilde ze weer en wilde bij mij liggen. Ik vond haar warm en ze bleek inderdaad verhoging (37.9’C) te hebben. Ze had al even niets meer gegeten en gedronken. Omdat we het niet vertrouwden, is Johan met haar naar het ziekenhuis gegaan. Op de S.E.H. (Spoedeisende Hulp) werd ze beoordeeld en de oncoloog kwam haar ook bekijken. Hij vond het meevallen en zei dat dit ziektebeeld wel hoort bij kinderen met chemotherapie. Johan mocht weer met haar naar huis. Yael en ik zijn naar het strand geweest om even lekker te ontspannen en van elkaar te genieten. Zaterdagavond kreeg Noëmi toch koorts (39.2’C). Na telefonisch overleg met de dienstdoende arts, moest Noëmi direct naar het ziekenhuis. Ik vertelde Noëmi dat ze weer in het ziekenhuis ging slapen en dat ze nu met pappa in de auto mee mocht. Ze vond het allemaal prima. Pyjama aan, jasje aan, mutsje op, koffer en knuffel in haar hand… En daar stond ze dan te zwaaien. Heel ontroerend.
Op de S.E.H. werd weer bloed afgenomen en werden controles gedaan. In de behandelkamer werd de naald bij de port-a-cath aangeprikt. Zodra ze bij de behandelkamer kwam, zette ze het op een brullen. Ze weet inmiddels dat daar sowieso vervelende dingen gebeuren. Op de afdeling oncologie werden twee soorten antibiotica toegediend via het infuus. Zolang de uitslagen van de bloedkweken nog niet bekend zijn, wordt uit voorzorg antibiotica gegeven in de hoop dat er iets aan gaat slaan. Zondagmiddag kreeg ze een bloedtransfusie i.v.m. een te laag Hb (4.4), dus bloedarmoede. Ook is besloten om te beginnen met sondevoeding via haar neus. Een sonde is een dun, buigzaam slangetje. Aan het uiteinde van de sonde zitten meerdere gaatjes waardoor de voeding in de maag komt. Het inbrengen van de sonde vond ze heel vervelend. We wilden het zo lang mogelijk uitstellen, maar medicijnen kregen we ook niet meer naar binnen bij haar via het drinken. Het is heel naar als je steeds moet dwingen om wat te drinken. Nu zijn we opgelucht dat ze in ieder geval voeding binnenkrijgt. Vannacht was ze erg onrustig door de koorts en waarschijnlijk had ze ook last van de sondevoeding. Ze wilde steeds naast me in bed liggen. Als ze sliep, kroop ik stiekem in haar bed. Zodra ze wakker werd, klom ze er weer bij mij in. Zo ging dat wel wat keertjes. Het inspuiten van medicatie of vocht via het infuus, vindt ze ook altijd erg vervelend. Ze gaat dan hard huilen en is helemaal bezweet van angst. De koorts is nog steeds niet weg (maandagmiddag). Afwachten tot er meer duidelijkheid is waar de koorts vandaan komt. Ze ligt in een aparte kamer, omdat ze geen weerstand heeft en dan nog zieker kan worden. Voor haar ook een straf, want ze mag niet meer door de gangen fietsen. Ze moet op haar kamer blijven.
Noëmi moet sowieso t/m woensdag in het ziekenhuis blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten