Angst...

Vrijdagmiddag kwam opa Bas mij aflossen in het ziekenhuis (vader Marjolein), zodat Johan en ik weer even een keer een avond samen konden zijn. We sliepen rond 21.30 uur, omdat we een hoop slaap in te halen hebben. Om 03.20 uur ’s nachts ging de telefoon! Het was een verpleegkundige van het Sophia. Ze vertelde ons dat Noëmi een slecht moment had gehad, maar dat het nu weer stabiel was. We schrokken natuurlijk verschrikkelijk! Er schiet van alles door je hoofd. Hoe is het nu met haar? Heeft ze er schade aan opgelopen? Waar ligt ze? Ze lag nog in haar eigen kamer. Dit was een ‘geruststelling’ voor ons. Als je hoort dat je kind op de Intensive Care ligt, zou het natuurlijk nog ernstiger geweest zijn. De artsen en verpleegkundigen hadden overlegd en er werd besloten om ons te bellen. Je knapt er niet van op als je de volgende dag hoort wat er allemaal met je kind gebeurd is.

Yael hebben we uit bed geplukt. Het lieve mannetje zei: ‘Is het al ochtend?’ Ik vertelde op een rustige toon dat Noëmi heel ziek was en dat we naar het ziekenhuis moesten. Oma was telefonisch ingelicht door opa, dus brachten we Yael bij haar. We reden gauw naar het ziekenhuis.

Noëmi had ’s nachts weer hoge koorts gehad en had een aantal keer gespuugd. Op een gegeven moment kwam Noëmi overeind en gaf opa een aai. De verpleegkundige was medicatie aan het toedienen. Noëmi werd niet goed en opa pakte haar beet. Hij keek naar haar en riep dat het niet goed ging, hij dacht dat ze blauw zag. De verpleegkundige schoot tevoorschijn vanachter het gordijn en riep haar collega erbij en zei dat er direct een arts moest komen. Binnen een mum van tijd stonden er verschillende artsen aan Noëmi’s bed. Haar pols was in de 190. Ze zag grauw en blauw bij haar mondje en ook haar handjes en voetjes werden blauwer. Er werd extra zuurstof toegediend (voluit). De sondevoeding was stopgezet en de Morfinepomp werd ook uitgezet. Extra medicatie werd nog toegediend. Langzaamaan trok ze weer wat bij….

Ik voelde me schuldig dat Johan of ik er niet bij was geweest. Het is je eigen kind! Maar we moeten af en toe ook samen bijtanken, want dit traject duurt zo lang… Anders houd je het niet vol. Achteraf is het misschien maar beter dat we het niet allemaal gezien hebben. De precieze oorzaak is niet helemaal bekend. Het had mogelijk te maken met haar koortspieken.

Normaal gesproken mag er één ouder bij de patiënt blijven slapen. Ik vroeg de verpleging of we allebei konden blijven en dit mocht natuurlijk. Opa ging naar huis en wij probeerden weer wat te gaan ontspannen. De anesthesist is bij ons geweest en verwachtte dat het niet door de Morfine zou komen. Noëmi wordt extra in de gaten gehouden.

Aan het einde van de ochtend werd ik weer opgehaald en bleef Johan in het ziekenhuis.

We zijn dankbaar dat we Noëmi nog bij ons mogen hebben. De weg die ze moet gaan vinden we wel erg zwaar. Blijven jullie voor ons bidden?