Spoedopname in het ziekenhuis

Vorige week was Noëmi lekker thuis. Een aantal nachten was ze flink aan het spugen. Op een gegeven moment wisten we dat ze, zodra ze ’s nachts begon te huilen en overeind zat, misselijk was. Dan zetten we de sondevoeding op stop en kwam ze bij ons liggen. Johan en ik sliepen beroerd, dus sliepen we weer afwisselend bij mijn ouders thuis. Dinsdag- en woensdagnacht had ze koorts, maar overdag was het verhoging. Ze was echt niet lekker. Donderdag belden we met de verpleegkundig consulente, omdat Noëmi alleen maar wilde zitten en liggen en zelf om haar bedje vroeg. Ik had het idee dat haar bloedwaarden veel te laag waren en ze een bloedtransfusie nodig had. We mochten nog een nachtje thuisblijven, omdat we vrijdag sowieso naar de poli van de afdeling moesten komen, voor een beoordeling van haar bloedbeeld. Donderdagavond had Noëmi weer koorts en een paar uur later werd het er niet beter op. Weer belden we met het ziekenhuis. Er werd overlegd met de oncoloog en zij vond het noodzakelijk dat we zouden komen. Het is voor zo’n zwak meisje te gevaarlijk om er niets aan te doen. ’s Avonds om 22.00 uur waren we er. Iedere keer dat ze opgenomen wordt, moet de PAC (Port-a-Cath) aangeprikt worden. Haar infuus loopt dan via de plek op haar borst. De eerste keer prikte de verpleegkundige ernaast, dus moest het nog een keer gedaan worden. De angst in Noëmi’s oogjes was vreselijk om te zien. Je probeert haar op zo’n moment af te leiden, maar de angst overwon het even. De antibiotica werd aangesloten en vrijdagochtend kreeg ze een bloedtransfusie, omdat haar HB te laag was (4.6). Vanaf zaterdag was de koorts weg, maar moest ze nog wel geobserveerd worden. Verschillende bloedkweken zijn afgenomen om te onderzoeken of er veel ontstekingscellen aanwezig zouden zijn. Het lijkt erop dat het weer geen bacterie is geweest, maar een virus. Dit moet Noëmi zelf zien ‘op te knappen’, daar kan geen antibiotica bij helpen.

Ze had ook een ontstoken duim, daar krijgt ze nog antibiotica voor t/m donderdag 3 november. Ze duimt en haar huid was erg dun geworden. Ook kan ze niet van losse velletjes afblijven, dus trekt ze eraan. Dit bevordert het herstel ook niet. Maandag kregen we te horen dat ze naar huis mocht! Het infuus werd losgemaakt en Noëmi reageerde zo: ‘Mam, snoertje weg!!!’  Ze was zo blij dat ze weer wat vrijheid terughad…

A.s. vrijdag zou Noëmi aan de vierde kuur moeten beginnen. Yael is a.s. zaterdag jarig en wij willen dan heel graag als gezin met elkaar de ochtend beginnen. ’s Ochtends zingen voor Yael, cadeaus uitpakken en knuffelen! Yael wordt dan bij Zappelin (Nederland 3) om ongeveer 7.45 uur ’s ochtends gefeliciteerd met zijn verjaardag (zijn foto komt dan in beeld!). We zijn benieuwd hoe hij er op reageert als hij zijn eigen foto voorbij ziet komen… Daarna vieren we met de familie en vrienden zijn verjaardag en gaan we de taart aansnijden!

Aan de oncoloog hebben we gevraagd of de kuur iets uitgesteld kan worden. Vrijdag wordt Noëmi’s bloedbeeld bepaald. Ook maandag wordt dit bepaald en waarschijnlijk start dan kuur nummer vier. Noëmi is erg blij om weer thuis te zijn; ze is heel opgewekt! Zij en Yael spelen heel lief met elkaar, dus dat is superfijn. Regelmatig staan ze samen te kroelen.

Daar kun je toch ook niet van afblijven...